Gözlerim ötelere dalıp gitmekte,
Kalbim yakınlardan dem vuruyor.
Sevgim önce doruk noktaya ulaşmakta,
Sonra içimi nedensiz bir gam sarıyor.
Güneş ufukta son halini göstermekte,
Sanki ardında mehtap bekliyor.
Uzaklardan bir fısıltı içimi titretmekte,
Korku tüm bedenimi sarmış ürpertiyor.
Uzatsam elimi sanki adımlık ötemde,
Oysa bütün bedenimi heyula sarıyor.
Hafızam tüm yaşananları unut demekte,
Anılar kor gibi yüreğimi dağlıyor.
Ben unuttum desem de,
Yerin hala dolmuyor.
Kayıt Tarihi : 4.3.2014 18:22:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Edip Karahan](https://www.antoloji.com/i/siir/2014/03/04/yerin-hala-dolmuyor.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!