Yerin Çağrısı Şiiri - Uğur Olgar

ara sokak
uzuyor yerin çağırdığı insanların
bellerindeki son gökkuşağına doğru

eskiyor resim, kuşlarıyla birlikte

o zaman yeniydi şu otomobil
onda öğrenmiştim karıncayla yarışmayı

soldaki ağaç ince/cik belliydi
sevgilim kıskanırdı, dibinde oturduğumuz
güneşinde gölge büyüttüğümüz anlar

şimdiyse lal balkonlar
geveze esintileri kovalıyor
çıktığı yere kadar

ayakları geri geri gidiyor ırmak kenarındaki
ana caddenin

dökülüyor resim, bir çocuğun kucağına