Yeri Geldiğinde İsyanımı Ağıt Eylerim

Şu dünyadaki yolculuğumda, ne çok kıymetsiz oldum
Ciğerimi acılar bağladı, yaralarım derindir
Sevgimi, sevdamı anlamadılar
Yüreğimdeki çığlık
Yüreğimdeki his gibi
Ne çok anlaşılmaz oldum
Şu zulme uğrayan
Yaşamımda
Oysaki her can, her canlı
Her dost için
Can veririm
Gerektiğinde su olur
Kurak topraklara akar
Çağıl-çağıl çağlarım
Asla riya yoktur bende
Her dili dilim
Her dini dinim
Her canı canım
Her ülkeyi ülkem
Dünyayı memleketim bilirim
Gül kıyımlarına, dal kırılmalarına
Yâr gözyaşlarına ve mutsuzluğa
Savaşlara, yoksulluğa
Çocuk katliamlarına
Gönlüm razı gelmez
Ufka karanlık, yere kan dökülmesin
Yeri geldiğinde ağlamayı, yeri geldiğinde yalvarmayı
Yeri geldiğinde isyanımı ağıt yapar, saçlarımı yolmayı bilirim

Ben bazen Spartaküs, bazen Ernesto “Cehe” Guevara
Bazen Simavna’lı Şeyh Bedreddin
Bazen Ömer Hayyam
Bazen de Agit
Olmak istiyorum
Biliyorum
Onlar ki karanlığa karşın
Aydınlığı seçtiler
Tabi ki bu isteğim
Olanaksız
Onlar ölmediler
Dünya var oldukça
Onlar
Seven yüreklerde
Özgürlük abidesi kalacaklar
Ama biliyorum ki ben yok olup gideceğim
Bir gün
Tek arzum acılara yol açan
Kötülük bitsin bu evrende
Şafaklar aydınlık kussun
Özgürlük ırmağına
Firavun’lar yüzünden yanmasın dünya
Yanmasın mazlumlar, yanmasın seven yürekler
İsterim ki tüm insanlar sımsıcak umutlarla baksınlar yarınlara

Mehmet Çobanoğlu
26.01.2019
İstanbul