Yerebatan Şiiri - Dilşah Aytekin Çalım

güvercin kanadına değerdi
ezan sesi
acı nağmeler varırdı
şadırvan saklanırdı ürkek kelamsız

onunsa
yere batan konmuş divane adı
ne yapsa silemezdi
bodur ağaçlar gibiydi bir yanı
kayalıklara vururdu aynı ezber
aynı tonlar sarardı şehri
asap bozuklukları vurmuş kendini
keder
sıfatını bulamayan zavallı kırılgan sima
yüklendiği tüm örtük kılıfları
tek tek atan bir camia
ne diye ağlıyorsun ki durup dururken
sen değimlisin diyen
boş ver daima
başımın üstünde çakılı duran bir ağrı
sen uyurken
birden geliveren bir sazlı ima
bir yıkılış
konuş,bir ölçekli haritanın son dürülüşü
son çöküşü bu coğrafyanın
yarım kalan yanın
koy yerine bir şeyi
kır geri kalan ne varsa
kırık şişelerini sakla
didin,makyajsız çıkma sokağa
ele verecek anlamsız çözülen bakışların
lal olan sen
duyulmayan yakarışların
geri sardığım yumak değil
yumak yumak kalmış
acınası yalnızlığın