Yerebatan Sarnıcı Şiiri - Akın Korkmaz

İstanbul’un en meşhur yerinde
Öyle bir sarnıç ki yere batıyor
Buz gibi soğuk duvarlar üstünde
Tarih yerin dibinden kök salıyor

Kendini güzel İstanbul’a adamış
Güya çabası koca şehre yetecek
Avucunun içinde sular saklamış
İstanbul onun ellerinden içecek

Sarnıcın üstünden çok sular geçti
Hala ilk günkü gibi dipdiri ayakta
Sahi yaşlı olduğunu da kim söyledi
Suların tazeliği dolaşır koynunda

Yerin altından akıp giden zamana
Dik başlı sütunlarıyla meydan okur
Karanlıkta saklı sular gökteki ışığa
Elbet günü gelir coşkuyla kavuşur

Gün görmüş balıklar gezinir loş ışıkta
İnsanlara yaşanmış öyküler anlatır
Geçmişe dalıp dinlersin bir solukta
Sanki tarih karanlık sularda canlanır

Ağlayan bir sütundan kölelere gözyaşı
Yerin atında sütunları ayağa kaldırmak
Emektar bedenlerden nice canlar aldı
Mimarın sizden dileği mazlumu anmak

Nice zamandır garibin birine ev olmuş
Ah Medusa, kesik başlı düşkünün biri
Kara yazılmış alnı suların içine konmuş
Zalim dünya zavallı başına yıkılmış gibi