Yerebanan Sırnaşığı Şiiri - Akın Akça

Yerebakan şıracı,
Halka şurup dağıtan tatlıcı.

Sancaklar, gökyüzü yükselen;
Yerebatan sarnıcı.

Nedir bunun orta yeri,
Akı soğutur kendi karaları.

Ama odağı hepsinin mercekten,
Envai mercanlar beyaz renkten..

(..çıkartan soğut prizmadan,
Graviton, sanal parçacıklar …

Atom şiirleri tavuk dürümü,
Atom saatinde yazılır tavuk gribi)

Ah, Yerebatan Sarayı,
‘Dost düşman ayağa ya

da tavana’ işte o lafı,
ama bir elin nesi, iki elin sesi’,

değildir, olmamalıdır bu
‘ el elden üstündür’ fuzulisi, hadisen.

Esas deyiş o deminkiydi çünkü,
Kuvvet doğuran çokluktan.

(Neymiş yani?
Her şeye uydurmamalı

duymuş olduklarını … yani henüz
veya tasarlama aşamandakileri –

düzeltmek adına
bazı zor görünüş laubalilikleri)

Değil asla
‘Dost başa, düşman ayağa…”

Ama hepp
‘yere bakan, yürek yakan…”