Yere Düşene Kadar Şiiri - Selma Polat

Gözlerimin değdiği her yerdeydi gülücükler,
Kış günü karanlık çöktüğünde bile güzeldi tüm günler,
Mutlu uyanırdım her yeni güne, kalbimde yoktu nefretler
Yere düşene kadar dostummuş gibi davrandı yanımdaki fertler,
Bundandır böylesine çoğaldı ve uçsuz bucaksız şimdi dertler…

Ellerimin dokunduğu her çiçekteydi sanki bal,
Birbiri ardına geldi kapanmayan ve asla kapanmayacak yaralar…
Her gece akreple yelkovan yalnızlığı gösterdiği an kanarlar,
Yere düşene kadarmış en güzel zamanlar.

Can yakmak için sözleşmiş kötü rol kapanlar,
Sürekli seni hatırlatıp yaraya tuz basarlar.
Dertten anlamaz, yazdıklarımı sözden ibaret sayarlar
Yere düşene kadar güzeldi bütün yazlar.

Teselli etmesini bilmiyor senden geriye kalanlar,
Dört bir yanımı çevirmiş farkında olmadan bütün yalanlar,
Yere düşene kadarmış, acıları saranlar
Bu hayatta en çok zamansız gidenler yaralar…

Yere düşene kadar sürer bütün baharlar
İnsanlara şeytan cazip gelir, hemen yanlış yola saparlar.
Yere düşene kadar tetikte olur bütün sapanlar,
En ufak bir menfaate dayalı olmuş tüm arkadaşlıklar.

Güneşin doğuşundan bihaber şimdiki sabahlar,
Yere düşene kadar o yere göğe sığdıramadığınız aşklar,
Yarım kalmış gülümsemeler, gerçeğini aratmayan sahte kahkahalar…
Bugün de ömrümden bir yarını eksiltir kahırlar.

Yere düşene kadar en yakınımdaki uzaklar,
Her saniyeme erişmiş gibi bütün tuzaklar,
Hafızamı deşseler yalnızca seni bulurlar,
Odamın her tarafını kaplıyor içimde tutamadığım dumanlar.

Yere düşene kadar yardım edeceğini söylerler, düşünce dururlar
İşte böyle, anlatılamayacak kadar vahim durumlar,
Mutlu sonla biten tek şey küçükken okunan masallar,
Sana verdiğim değere eş, bıraktığın hasarlar.