Yerduvarda Slalom Şiiri - Ali Tekmil

Yol haritası çizilse de yolcunun öyküsü ve varış yeri farklıdır.

Kimi şairler şiirlerini kafalarında tasarlar, bitirir ve daha sonra kağıda dökerler. Ne kadar süreyi gereksindiği hesap edilemez ama, şiirin doğum serüveni beynin kıvrımlarından yapılmış bir kundak içinde sarıp sarmalanır ve orada bütün bir rahimsel yaşamı tamamlanıp doğuma terk edilir. Gelişim süreci sanki bir kapalı devre içinde sinirsel kameralarca anbean izlenir ve gelişmenin seyrine göre doğum günü verilir. Dışarıdan bakılınca bu, kuluçka makinesiyle civcive ulaşma biçimi gibi görünür. Sürecin koşulları, başlangıcından sonuna dek tekmilen ayarlanmış ve dışsal etkilere kapalı bir; robotik doğum.

Kimi şairler de şiir yapma sürecini yol ve iklim koşullarına tamamen açık tutarlar. Başlangıçta hesap edilmeyen ve yol güzergahında ortaya çıkan olgu ve durumları da yaratı ortamına dahil ederek ilerlerler. Hatta, diyebiliriz ki; varışta sizi karşılayan adres; başlangıçta hiç düşünülmeyen bir yer de olabilir.Bunlar da çıkış’ı değil, varış’ı önemseyenlerdir. Ya da, bize öyle gibi görünür.

Yaratma sürecinde beynimizde nelerin olup bittiği hala çok katmanlı bir bilinmeyendir. Bilinen şeylerden çok, daha önce hiç bilinmeyenin, “yeni” nin ortaya çıkma dinamiğinin nasıl işlediği…Bilinenleri, bilinmeyen- henüz bilinemeyen- kocaman bir boşlukta sınama cesareti ve yüceliğinin; serüven severliğinin parametreleri…Yaratıcı öznenin, yalnızca kendine özgü ve biricik ırasının eyleme diyalektiğinin bu kocaman “kara deliği” fethetme yürekliliğinin mizani…Belki de bu nedenle tarihte büyük devrimciler aynı zamanda büyük pratikçilerdir, kim bilir!

Yaşamanın; o güzelim “bora deliği”nde sınanmadıktan sonra, ehil zamanlarda imbatla ve hafif Çamlıca esintileriyle saçları taranarak yetiştirilmiş delikanlının ne raconu kalırdı! Kapitalizm için, yatırıma dönüşmeyen atıl sermaye ne ise şiir için de önceden edinilmiş teorik ve “statik “ poetik bilgi odur: Durağan ve yol yorgunu tembel ayaklar yalnızca statükodur ve eskimeye, kocamaya ve ölüme esirdir. Diz, dağlarda, tepelerde sınanmak içindir ve yaşamanın arızalı coğrafyası canlılar dünyasına her zaman çat- kapıdır.

Elde edilmiş olan, o anda eskimiş değil midir? Şairin mahallesinde ise aslolan şaşırmadır. Çünkü şair; çocuktur.Her şairin içinde binlerce çocuk yaşar. Gördüğü her yeni ve başka şeye şaşırmak için fırsat kollayan binlerce “ yaramaz! ” Bitmiş ve insani kütüğe kaydedilmiş olan şey ele geçirilmiş ve gelenek kütüğüne işlenmiştir. Onun şaşırtma katsayısı, kütüğe çakılma süresiyle ilintili ve sınırlıdır. Yeni ve farklı hep, ileridedir. İleri: Yaratma sürecinin koordinatları içinde keşfedilmeyi bekleyen kutuplar, okyanuslar, kayıp kıtalar ve ütopya! ..Öyleyse patilerimize kuvvet! Sokakların en hınzır yerlerine; denize ve gökyüzüne çıkan eşiklerine doğru, gönderde kalem ileri!

Bilincin ve bilinç dışının, mantığın ve mantıksızlığın birlikte koşulduğu; kaybedeni ve kazananı olmayan koşu…Dilsel, estetiksel ve psikodinamik itki ve patlamaların motive ettiği o, doyumsuz gidiş…Bilinmeyene, daha önce tanınmayana inen merak merdivenleri de bu yolun taşlarıyla döşeli değil mi? Her şairin bir “dağıtma stratejisi” olmalı dediğimiz de bu nedenledir. Düş ile gerçeğin kesişme yerinde ve söz’ün sağrısında şaklayan şair kamçısı! Çağrışım ve sezginin engin düzlüklerinde, söz’ün soylu çağrısı eşliğinde ileri!

Bu; günlük yaşamsal devinimin, daha önce kurulmuş “yapı” da gedikler açma, yıkma, çökertme girişimlerine açık tutulan ve her istasyonda yeni sahneler eklenen ekle- bitir oyunu! Şimdi’nin renklerinin, biçimlerinin, seslerinin ve armonisinin bir kağıt beyazında kendini tüketme önceliği… Kendini yok ederek yapıntı ve daha güzel bir yaşama başlama güzelliği…Şairin bilinç ve bilinç dışı fiskelerinin kendinde ve ötekindeki yaşantısının diyalektik birlikteliği… Hem burada, hem her yerde olma ayrıcalığı…

Bu akşam da yolumu bir güneşin bebek gülüşü kesti.. ayaklarım zar- kanat, yerduvarda slalom! ...

Ali Tekmil / 07.02.09