Yerdeki Ölü Kimin? Şiiri - Mustafa Akyol

genzi yakan derin bir çam kokusu vardı.
yol
alabildiğine değil
yürüyebildiğineydi.
bir kuş havalandı bir daldan, ağaç hışırdadı.
sesler ne kadar da keskindi.
yerde biri yatıyordu boylu boyunca.
herkese benziyordu yerdeki kişi.
belki de herkesti
ya da hiç kimse.
bir gece,
bir yol
ve bir de ben şahittik
yerde yatanın hantal vücuduna.
bir baykuş vardı dallardan birinde, yukarıda.
görseydi belki o da katılacaktı bu sessiz ağıta.
onun ağıtı kendineydi,
görmeyen gözlerineydi.
biz görüyorduk yerde yatanı.
belki yerde yatan bu kadar sessiz olmasaydı,
baykuş da görürdü.
hışırtısız bir ağaç gibiydi yerdeki,
kesilmiş bir ağaç.
geride kalanı var mıydı, bilinmez
ama ileride kalanları kesinlikle vardı.
insan her ölüşünde,
ileride kalanlar
geride kalanlarından daima daha fazlaydı.
biri ona bunu anlatmalıydı.
bu sessiz gidişin elbet bir dönüşü vardı.
bu dönüş toprağaydı.
diyetini istiyordu tabiat ana.
onu orada bıraktık.
gece ve ben birlikte yola çıktık.
o ve baykuş huzurluydu artık.
gece ve ben yolcuyduk...