Yerde Kaldı Gülüşlerim Şiiri - Uygar Yeni

Aslında,
Çok oldu ıslık çalmayalı
Şöyle günün gidişine karşı...

Gökyüzüne sarılmayalı çok oldu,
Gülmeyeli şöyle ağız dolusu, yürek dolusu
Çok oldu...

Çok oldu ellerimi toprakla yıkamayalı
Bir ağacın kabuğuna el sürmeyeli
Bir lalenin de ağladığını görmeyeli
Çok oldu…

El ense yapıp şöyle,
Göğsümü göğe verip
Sırtımı toprağın yeşil yüzüne sermeyeli,
Gökteki yıldızları saymayalı çok oldu…

Çok oldu görmeyeli;
Bir tutam ateşle kara bir gecenin bile yanabileceğini…

Sebepsiz bir rüzgâra tenimi sürmeyeli
Ve deliler gibi sesimin yankısını beklemeyeli
Çok oldu…

Bir avuç toprağa el sürmeyeli
Şöyle sebepsiz
Yüreğimin peşinden çıplak ayak gitmeyeli çok oldu…

Bulutların sadece gökte olmadığını;
Yere de inebileceğini,
Hatta göğe çıkmak için kanada hacet olmadığını
Ve bir kuşun kanatlarıyla da uçulabileceğini görmeyeli çok oldu…

Yaraya merhem olmak için,
Hekim olmak gerekmediğini
Ağlamak için, gülmek için yahut sevmek için
Işıldayan bir çift gözün de yetebileceğini unutalı çok oldu galiba…

Yani eskiden;
Masmavi bir göğe asılırdı nefesim
Yağmurlar yıkardı yüreğimi, tertemiz…
Öyle mavi öyle maviydi ki sesim;
Dengbejlerin şahı duysa
Kartallar utanırdı kanatlarından...

Yani
Öyleydi sesim, ellerim
Öyleydi ki nefesim, yüreğim
Ne zaman nefes alsam gökyüzünü içerdim…

Oysa dengbejlerin sesi çok uzakta şimdi;
Dağ başlarında, kanadı kırık kuşların yüreğinde
Ve benim gülüşlerim ateşin söndüğü yerde kaldı...