Yerde kaldı düşlerim Şiiri - Mehmet Obut

Eylül de kaybettim hep
Hem de çok severken
Eylülüde sevmiştim ama
Bana getirdiklerinide
Benden götürdüklerinide
Çıkmaz denilen sokaklardan çıktım
Dönülmez yollardan döndüm
Bir eylüle geçmedi sözüm
Savaşmak gereksizdir
Kaybedeceğini bile bile
Bütün savaşlar gibi
Sevginin savaşı olmaz
Savaşarak kazanılmaz
Bazen kaybetmek gerekir
Kazanmanın degerini anlamak için
Sahi neydi aşk
Teslim olmakmıydı
Yoksa esir düşmek mi
Belki de sürgün yemek
Tutunduğun kalpten çok uzaklara
Cevabı yok değil mi
Çünkü sana göre şekillenir
Sevdanın renkleri
Sen seçersin birini
Kalbin bir renk verir ona
Çamurdan oyuncağına
Hayat vermek gibi
Sonra eylül gelir
İlk yağmur damlasında
Karıştırır bütün renklerini
Yine de sevdim eylülü
İçinde senin olduğun herşey gibi
Ama sevgiden korkanlar var
Birde sevgiden kaçanlar
Zarardan döner gibi
Ardına bile bakmadan
Bir an düşündümde
Ne kadar zarar vermişim kendime
Evet,evet en çok da kendime
Herkese bir dal olmuşum
Şu kupkuru ormanda
Tutunsunlar diye hayata
Ve düşmesinler hiç düşlerinden
Sonra gördüm ki
Her ayağa kalkan
Bir dalımı kırmış
Canımdan bir parça almış
Sonunda ben de düştüm
Yedi kat semâdan
Yere çakılır gibi
Hem de defalarca
Kanatlarım kırık
Dizlerim paramparça
Titriyorken ellerim
Hiç kimse yoktu yanımda
Tutunamadım
Ve yerde kaldı düşlerim.