Yeraltına İnmek Şiiri - Dünya Yükünün Ha ...

Sisifos’un Secdesi:

Bir Çağdaş Seyr-ü Sülûk Mesnevisi

(1)

Yürüdüm bir yol ki ne başı belliydi,
Ne de sonu, ne de menzili gizliydi.
Kendime sarınmış, suskun bir mendil,
Kâinatın kalbinde yanardı bir tilil.

(2)

Yeraltıydı adımın yankısı, gürültü,
Her bilinç kıvılcımı bir başka zülfü.
Ben ki, bir çivide asılı sükût,
Sorgu deryasında boğulmuş bir kut.

(3)

Kendi gölgemle dövüşür bir ârif,
Kimi zaman deli, kimi zaman nâzîf.
Nefs dağında taş yuvarlar her sabah,
Her düşüşte niyaz, her inişte günah.

(4)

Sisifos secdeye durmuştu en son,
Taş değil kalbi çıkıyordu o yokuşun don.
Ve her düşüş bir "Elest" yankısıydı,
Her iniş, bir "Ben kimim?" bakışısıydı.

(5)

Dostoyevskî'nin yeraltı nefsinde,
Bir akıl susmuş, bir ruh secdede.
Camus’nün sessiz Sisifos nefesiyle,
Zikrediyordu taşlar "La" ve "İllâ" diye.

(6)

Kandil yanar benlik karanlığında,
Bir başka ışık doğar hiçliğin bağrında.
"Anlam"ı istemem artık dışarıdan,
Benim anlamım, taşta kalan alnımdan.

(7)

Ne cennet ümidiyle yandım bu kez,
Ne de cehennem korkusuyla çöktü diz.
Yalnız bir "şuûr", bir "uyanış" bendim,
Zincir değil, zikirdi sırtımda o endin.

(8)

Ey taş! Ey yük! Ey bana verilmiş sır,
Seninle öğrendim ne demek bir hayır.
Seninle vardım seyrin hakikatine,
Secde taşta biter, yükselir kalbine.

(9)

Yokuşu aşmak değil muradım artık,
Taşı bırakmak da değil bu yürüyüşün farkı.
Taşla konuşmak, onunla bir olmak,
Ve sonunda, onu sevmekle kul olmak.

(10)

Ey arayan! Yeraltına inmeden bulamazsın,
Kendi cehenneminde kavrulmadan çıkamazsın.
Sisifos sensin, yeraltı senin nefsin,
Kurtuluşsa: taşta gizli bir "Ya Rab" sesin.