Yeraltı Şiiri - Şaban Durmaz

Şimdi düşününce geçen onca yılı
Onca anıyı onca acıyı
Goethe gibi hiçliğe yerleşmiş
Hissediyorum kendimi
Bu oda bu cennet bu cehennem
Bu dört duvar ve uzun koridor-Kaç kere saydım
Voltalarda 22 adım-
Ve o cam kül tablaları
Ve boş Abilify şişeleri-sinir ilacı-
Hayatım gibi söndürülüp katlanmış
İyice bastırılmış izmaritler
Ve ilaç kutuları
Yeşil reçetelerden fırlama
Ve tozlanmış Nietzsche kitapları
Tüm boşluk tüm yeraltı
Ve hissediyorum evet düşününce
Ömrümü verdim bir kaç güzel
Kitap okumak bir kaç güzel şiir yazabilmek ve
Kendi cennetimi yaratabilmek için
Ve soruyorum şimdi
Değdi mi bu melankoli gençliğine?
Değer mi Felsefe ve Edebiyat için
Bir hiçliğe atmak kendini?

Haklısın değmez
Hiçbir şeye değmez gençlik
Ama Asgari Ücrete de değmez
Yağmurda banka sırası beklemeye de değmez
Patronun evine koltuk taşımaya da değmez
Değmez ama
Bir Arthur Schopenhauer kitabına değer
Bir Sezen Aksu şarkısına da değer
Ve bir an yeğeninin sana sarılmasına da değer

Ve kırkına merdiven dayamışken
Anlıyorum şimdi
Aslında hiç kaybetmediğimi
Onların Spor arabaları Kredi kartları
Ve Sarı saçlı eşleri varken
Benim yeraltımın daha çekici olduğunu
Ve ruhumu yerleştirdiğim hiçliği
İşte buna değer
Hiçbir şeyi aslında harcamadığımın belgesi
Bilim ve Teknik ve Tarih dergileri ve şiirler
Evet değer
Buna kesinlikle değer
Annenin sıcak bir iyi geceler dileği
Gece uyku için odana çekildiğinde
Evet buna değer
Ama yalnızca buna.