Yer yüzü düşü Şiiri - Haydar Canpolat

bir
yer yüzü düşüydü bizimki
yerin yüzünce kos kocaman
yerin yüzünce gep geniş
yüreklerimizde kurduğumuz

bu yüzden
''yer yüzü aşkın yüzü''olmalı derdikte
başka bir şey bilmezdik

yani öyle sonsuz ve sonrasız
sınırsız ve sımsıcak
yürek boyu ve dop dolu bir hayale
uzanıp canevimizi yatırdığımız

durup durup
bir can a uyak düştügümüz bundandı
bundandı yer yüzü insanına sevdalandığımız
öylesine an be an her daim
ekmek ve hürriyet için
kardeşlik için
yoksuların kavgasında
saf tuğumuz

sen çiçekli baharlar çiziyordun inadına her mevsime
ben taş atıp gök yüzüne yağmurlar ısmarlıyordum
sen avuçlarına cemreler saklıyordun bir zemheride
benim yüzüm ve yüregim bütün bir yeryüzü oluyordu

bir yaşamaşktı bizimki
sevmeleri paylaşmaktı
öylesine ölümüne ölümüne
korkusuz ve pazarlıksızdık bu yüzden
kavgada barikatlar arsında
az ımızı çoğaltıp duruyorduk
özenle ve emekle
bir umudu büyütüp dururken
zamanın dizlerinde

ah munzurun kızı
sen yokmusun sen
sen içimdeki''sulardanda güzel''
ah mor ikindilerdeki hüznüm
sen ömrümün güz mevsimindeki gazel
iki gözüm
sonrası yok bu aşkın bilmezmisin
kim duymuş ve görmüşki
bir sevdayı erteledigimizi
ve bir kavgayı yeniden başlamak için
sonrası yok
ki ''yerin yüzü aşkın yüzü''olacaksa eger
daha sevecegiz bir vakit
ve dövüşecegiz demek
insanın insana kulluğu bitinceye
yoksulun sofrasındaki ekmek yetinceye
karanfil yüzlü ve yürekli çocukların gülüşleri
dünyayı sarıncaya dek