Yer Serdin Ey Gönül Şiiri - Mehmet İslami

Dost kahküle kondurdun kanatsızken kuşları
Bu derdi figânları bana verdin ey bülbül
Âleme bahar iken bana verdin kışları
Senin zemheririndir bende virdin ey bülbül

Âfeti devranmışım kurtulmam ahû zârdan
Sakın suâl sormayın münkiranı diyârdan
Muhabbeti arz düştü gül yüzlü şivekârdan
Afâkı figânımı nâra sürdün ey bülbül

Doğar iken ağlattın güldürmedin bu cânı
İksir-i rahmet ile doldurmadın fincânı
İslâm’ın yaylasında soldurarak canânı
Çileye hammallığı lâyık gördün ey bülbül

Gülzârımda boy veren tomurcuk fidân iken
Hazan olup soldurdun eyledin kara diken
Nura seyret dedikce inatla nâra çeken
Hakîkat-i bürhana karşı kördün ey gönül

Elâlem al yeşilken bana kara bağlatıp
Akan kanlı yaşımı seller gibi çağlatıp
Doğduğuma dönerken ahû zârla ağlatıp
Başıma kör düğümle külâh ördün ey gönül

Gönlüme ataş düştü ümid ile meraktan
Hazik tabib olmaz ki her ustasız çıraktan
Selâmı vermez iken mahbubuna ıraktan
Hakikât deryâsına dalıp girdin ey gönül

Kâse-i bal’da zehri, İSLÂMİ: içsin diye
Verdin, Zekeriyyâ’ca testere biçsin diye
Duygusuzlar, hissizler destursuz geçsin diye
Biçare İSLÂMİ’yi yere serdin ey gönül