Yer Kürenin Meşalesi İstanbul

Bir yanın zevk-i sefada
Bir yanında toz duman
Derya deniz bir yanın
Bir yanın susuz
Kalabalıkların keşmekeşi İSTANBUL
Bir o kadar da sessiz...
Bir görsen İSTANBUL’U bir daha unutmazsın
Dört mevsimi bir saatte yaşarsın.
Kışta yazı,yazda kışı -kimse çözememiş bu işi-
Ne kadar bilge olursan ol, derinliğinde şaşırır
gizinde kaybolursun.
Kimin aç, kimin tok olduğunu anlayamazsın
Tarih ne yazarsa yazsın
İSTANBUL’U gezmeden bu sırrı çözemezsin
Dünyanın insan silüyetidir İSTANBUL
Ölümsüz prensesidir doğanın
Şapkası Kara denizdir dalgalarla öpüşen
Asil ve evrenseldir bütün dilleri konuşan
Çocukluğundan beri saçlarını iki yana ayırır,ortadan
Bir yanına “ Istıranca,” bir yanına “şile” der
Hoş durur kulağında küpeler
Bir yanı Asya’yı bir yanı Avrupa’yı simgeler
Çifte kemer takmış ince beline, halicin üzerinde dans eder
Kızarsa,yedi başlı dev olur tanımaz hiç kimseyi
Sevilince kız kulesi kadar sakindir, her kese buyur eder
Yeşili,mavisi, denizi, kumu alır götürür insanı
Balığı, sebzesi,meyvesi,doğanın eşsiz harikası
Doyumsuz iştahı var dünyayı geçirir boğazından
Marmara denizi gibi sağlamdır böbrekleri
Mesanesi Çanakkale boğazından yol alır
Bir ayağı Ege de diğeri Ak denizde dünyaya merhaba der
Yurdumun en ücra köylerine pırlantalar gönderir
Notalı notasız sesler çoğalır çoğalır,buradan yankılanır...
Bütün yollar bu şehir de birleşir bu şehirden ayrılır...
Gezerken ülke ülke,Paris’te Eyfel’ den baktım bir süre
Roma’dan Newyork’ tan daha güzeldir İSTANBULUM
O kıskaç soğuk rüzgarlarda kalkan ebemkuşağına sarılmıştın
Sonra batarken güneş, gördüler hiç korkmadın geceden
Her kes “yitip gidecek” diye beklerken
En parlak yıldızı olup ışık ışık yansıdın
Anladılar dünya değil bu evrende sana dar CANIM İSTANBUL
Eşsiz,benzersiz, ve de tek olduğunu kabullendiler
Şu güzelim yer kürenin tek sevgilisi “İSTANBUL” dediler.


27-4-2005- AVCILAR-İSTANBUL