Yer Küre Şiiri - Hasan Ekrem

Dağınık, puslu ve bir o kadar kirli,
Belki de hep öyleydi.
İlk gördüğümüzde neden ağlamıştık,
İlk gülüşümüz niçin ve nedendi,
Hayatımızın en büyük çelişkisine,
Değilse, eğer…

—bilmem hatırlayanınız var mı? —

Pırıl pırıl bir güneş ve yemyeşil kırlardı,
İlk çizdiklerimiz..
Umut bir akar yıldızdır aslında,
Hep var olan sonsuzda ve yakalanamayan.
Ki biz o kırlarda yuvarlanır,
Kim bilir belki hayalden öteyi yakalamak uğruna,
Yılgınlıkla karışık yorgunluğumuzu,
Dindirirken bir bilge ceviz ağacının gölgesinde,
Kenarındaki dereden kana kana su da içerdik.

Bulamadık hiç, sahi neredeydiler,
Çağırsak gelirler miydi?
Kapı aralığından bile olsa,
Çelik ya da tahta ne fark ederdi,
Hiç gülümsemediler..

Sonra ozon deliklerine tuval bir gökyüzü
Nötron patlamalarıyla kanser resitalleri..
Soğumakta olan güneş,
Ve inat nebula’nın doğasına,
Isınmakta,
—belki kızmakta, terk edilmişliğin acısıyla—
Dağınık, puslu ve bir o kadar kirli,
Umutlarımız gibi,
Maviyi terke hazır,
Doyamadığımız yer küre..