Yer altı veda Şiiri - Can Taş 2

zaman dediler, amına koyayım, bekledim.
Sigaram bitti, gecelerim bitti, içimdeki sabır bitti.
Ama senin hayalin hâlâ köpek gibi üstüme çöktü.

Her gece kafamda dönüp duran aynı boktan sahne:
Gidişin.
Ne bir selam, ne bir veda,
Siktirip gitmişsin işte.
Ve ben hâlâ kendimle kavga ediyorum,
“Lan nasıl unuturum?” diye.

Zaman boktan bir yalanmış,
İçtikçe daha net gördüm,
Unutmak yokmuş, sadece uyuşmak varmış.
Ve ben uyuştukça seni daha çok hatırladım.

Aşk dedikleri şey mi?
Amına koyayım bir prangadan farksız.
Kelepçe takar gibi takıyorsun kalbime,
Sonra çat diye gidiyorsun,
Bana kalıyor küfür, bana kalıyor gece, bana kalıyor yalnızlık.

Şimdi şiir yazıyorum diye sanma ki romantik oldum,
Bu satırlar artık lanet satırları,
Kalemim mürekkep değil, zehir kusuyor.
Adını yazmıyor, kinini yazıyor.
Her dizeye bir küfür,
Her satıra bir isyan,
Çünkü sen gittin, zaman sustu, ben küfre başladım.

Zamanla unutursun dediler ya hani,
Yalan amına koyayım!
Ben unutmadım.
Unutmayı siktir et, unutsam da kinim kalır.
Her nefesimde, her içişimde, her küfrümde sen varsın.
Ve bu son şiirim sana,
Aşkın da, zamanın da, hayatın da,
AMINA KOYAYIM.