Yepyeni Bir Aşkla Sana Bakmak

İlmek ilmek ölmek demek yokluğun.
Çocukluğumu anımsatan şarkılar kadar özlüyorum seni.
Notası ayrılık yüklü bizim bestemizin,
Her kahrı söylenmekten,
Her kederi eksilmekten,
Kesilmez ki yorulmuşluk be Fidel
Seni haykıran sesimden! .
Ucu yıpranmıştı,
Bizi bekleyen ak-kara dizelerin.
Ortasında boşluğun duruyordu
Ve kekreydi...
Ve hırpalanmış...
Ve çorak...
Azalışımız çiseliyor Fidel,
Çoğalarak! .
Yoksun Fidel, yarım kanıyor...
Yoksun,
Kanıyorum! .
Kanıksar oldum,
Yok oluşunun heybetli gölgesini.
Aksayan ayağını zamanın,
Noksanlığının yarattığı ölmek sesini! .
Yoksun ya, avuçlarım yanıyor!
Uzaklaşınca siluetinin izleri,
Güz başlıyor yok pahasına! .
Avuçlarım sıcak hala,
Gitme Fidel,
Kal orada!
Canın canımda duradursun,
Uzaklaşma,
Yok olursun!
Sessiz bir çığlığa
Bitmişliğinin şiddetinde kanarım,
Kapılırım,
Kaldıramaz,
Taş olursun!
Kanarım Fidel
Gitme! .
Yanarım,
Çatlarım!
Akşamüstüne has değil bnm imbatlarım.
Gidişin kadar medi de var ceziri de.
Yok olmak yok ya
Seni yazdığım dizelerde,
Varsan, olacaksan
Olsun öldükçe dirilmek
Bu yaralı kelebeğe de...
Kokuna pranga değdirme Fidel,
Gitme! .
Kokun...
Kokunu özlüyorum.
Bir çağ yangını kadar sancılıyım gidişine...
Duyma beni...
Duyma ölürsem yaralarımdan...
Bilme beni...
Bilme ölürsem,
Çözemediğim karalarımdan!