Yenmek ve yenilmek Şiiri - Mehmet Dönmez 2

Karanlığı izleyen tek ben değilim sanıyordum,
Benimle beraber izleyen acılarım ve hislerim varmış.
Güneşi beklerken yanımdan da ayrılmamışlar halbuki.
Yeni bir gün doğar ve yeni acılara yelken açtık,
O yelken ileriye gitmek yerine,her gece rodosla beni geriye götürmüş aslında,unutamadığım acılar beni yalnız bırakmadı yine.
Ve her gece geriye giderken,ben neler kaçırıyorum diye sormadım kendime .
Kendim,konuşmak istemiş, susturmuşum.
Çığlık atmış,yıldız, o karanlıkta bana mı attın demiş.
Ben önümü göremedim ve farketmedim,ben nerelerdeyim.
Ve şimdi sana anlatmak istediğim o kadar konu var ki ,yıldız.
Bana bakıyorsun ama beni görmüyorsun gibi,beni dinliyorsun ama duymuyorsun gibi.
Gündüz olduğunda da kaybolup,gözümden düşüyorsun.
Benim can dostlarım sandım acılarımı ve anılarımı,
Ben uzaklaşmadım,
Ben yenildim ,
Ben hissettiklerimden başka bir şey hissetmedim.
Şimdi sanıyorum ki yolun sonu.
Göreceğim şeyler,sadece beni değil,benle beraber olanları da götürecek,
Can dostum,sevgilim sandıklarımı da ,
Ben uyumaya çalıştığım zaman her vakit,
Beni can damarımdan hissettiren acı,acı değil biriktirdiğim anılar olduğunu öğrendim.
Ben her sabah uyandığımda kalbime hançer gibi saplanan şeyin ,kendim olduğunu öğrendim,
Ben yemek yerken,gelen boğulma hissinin sevgisizlik olduğunu sanıyorken ,bende bıraktığı acı olduğunu öğrendim.
Ben kendimle barışık ve o kadar da ben ,kendim olmadığını öğrendim.
Tekrar sonsuzluk kıyısına yanaşmışken,yıldızla konuştuğumu değil, yüzümden denize vuran bir mehtap olduğunu öğrendim,
Ve deniz de unuttuğum,gülüşlerin,mutluluk çığlıklarının,duygularım olduğunu sanarken yakamoz olduğunu öğrendim.