Yenilmiş Sanma

Sen beni, sana yenilmiş olarak hatırla,
Zaferinin tadını çıkar, şu an farkında değilsin.
Gülüşlerinle süslediğin o sahte baharda,
Karanlık büyüyor, henüz hissetmiyorsun.

Bir zafer sandın, kaybolan sevdamızı,
Bir adım daha attın uçurumun eşiğine.
Sandın ki her şey sende biter, sende doğar,
Ama bil ki geçmişin yükü çöker gece vakti üstüne.

Kazanan kimdi? Yenilen kim?
Gözyaşlarım mı? Yoksa senin suskunluğun mu?
Bir gün anlayacaksın, belki de geç kalacaksın,
Zafer sandığın şeyin, yalnızca boşluğunmuş aslında.

Huzur ararsın, ama ses bulamazsın,
Ruhun aynalarda yitip gider sessizce.
Ben küllere dönerken sakladım sevgimi,
Sen duman oldun, savruldun gökyüzüne.

Ve işte o an, gözlerinle göreceksin,
Kazandığın bir savaştan geriye kalan,
Kırılmış bir ayna, çatlamış bir hayal,
Zafer yokmuş, yalnızca yıkıntılar var.