Yenilgim Şiiri - Mesut Çiftci 2

El değmemiş bir hüzne uyandım bu sabah,
Dokunsan ağlayacak, kapkara bir hüzne,
Elim kolum kırılmıştı,
Ağzımı bıçak açmıyordu,
Üzgündüm, kırgındım, incinmiştim.

Uyanmamak için uyumuştum,
Yazık bir sabaha uyanmıştım.
Güvendiğim dağlara kar yağmıştı,
Uçurumun kenarındaydım
Ve tutunduğum dal kökünden sökülmüştü,
Derine ve karanlığa düşüyordum.

Oysa bir daha güvenmemek için,
Bir daha sevmemek için,
Bir daha bağlanmamak için,
Bir daha bir daha olmaması için yemin etmiştim.
Yanıldım, yenildim…

Bahar çiçeklerim soldu,
Gururum incindi,
Ruhum karardı,
Kalbim kırıldı,
Hüzün bastı ömrümü.

Ziyadesiyle efkârlıyım, üzgünüm, umutsuzum ve mutsuzum.
İçimde kapkara bir hüzün,
Ağzımda paslı demir tadı
Ve midemde koskoca bir cehennem.
Ölümün cazibesine karşı koyamıyorum,
Yaşamak ağır geliyor,
Ayaklarımda pranga,
Ellerimde kelepçe,
Evimde, işimde ve tüm kentte hücre gibi
Yaşamak.

Ayakta durmayı beceremiyorum artık,
Hayata karşı durmayı beceremiyorum,
Pusulardan, kuytulardan sakınmayı,
Haksızlığa direnmeyi beceremiyorum.

Ne ekmeğimin tadı var, ne suyumun,
Ne bahar renkli artık,
Ne sabahlar neşeli,
Ne de hayat tılsımlarla dolu.
Kendi cehennemimde kayboluyorum,
Yeniliyorum…