Sen en büyük yenilgimdin benim.
En büyük hezimetim.
Çünkü bir sözün yetmişti beni sarsmaya...
Bir sözün ile yıkıldım bu aşkta.
Belli ki beni yıkmak için gelmişsin dünyaya...
Oysa bir bakışın yetmişti, elimi kolumu bağlamaya, çaresizdim karşında.
Belli ki ümitlerimi çalmak için gelmişsin dünyaya..
Oysa bir gülüşün yetmişti, beni korkutmaya, yalnızdım sonuçta.
Belli ki yalnızlığıma yalnızlık eklemek için gelmişsin dünyaya..
Oysa bir damla gözyaşın yetmişti, beni esir almaya, ezilmiştim bakışlarına..
Belli ki beni ezmek için gelmişsin dünyaya..
Biliyorum, bile isteye yenildim sana, bile isteye esirin oldu kalbim.
Çünkü sevmiştim seni,
Ve sevmek yenilmek demekti aşka.
Lakin keşke mağrur bir mağlup olarak kalsaydım sende.
Keşke hiç dağlamasaydın gözlerimi, kalbimi söküp parçalamasaydın, çıplak bırakmasaydın sevgimi.
Şimdi öyle büyük bir utanç bıraktın ki ruhumda,
Tarih, böylesi bir ihaneti yazmak bile istemedi.
Çünkü aşkın kanununu çiğneyenleri tanrı bile affetmem demişti.
Burhan Çay
30.06.2024
Kayıt Tarihi : 7.7.2024 09:52:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!