Yenilgi Şiiri - Önder Uysal

Öyle bir şeydi ki sevgimiz
Bir yoktan varoldu
Neden sevmiştik ki biz?
Oysa hiç hakkımız yoktu
Derin yaralar aldık ikimizde
Gücümüz yoktu yenik düştük kaderimize.
Direnememiştik
Acı bir yenilgi olduk sadece
Artık tek başımıza vardık
İkimiz yoktuk...öldük!
Biz yoktuk artık, sen olduk, ben olduk.
Hiçbirşey yapamadık
Çok çabuk teslim olduk
Esir düştük yazgımıza
Çaresiz kaldık ve koptuk.
Çok acı bir şekilde uyandırıldık düşümüzden
Sen ağladın, ben onu da yapamadım
Yazıya vurdum duygularımı
Onu da yazamadım.
Anlatamadım hislerimi
Boğazım gibi sözcüklerimde düğümlendi
Aklım karışık
Ellerime de yansıdı
Ne yazdığımı bilmiyorum ki artık.
Artık hep o rüyayı arzulayan çocuk gibiyim
Yeniden görmek için kapıyorum gözlerimi
Olmuyor, göremiyorum artık sevgilimi
Hayallerimin kızı, mav, düşlerimin güzeli
Toplayamadım dağılan kurumuş çiçekleri
İçimden bir hıçkırık koptu, beni boğdu
Gözyaşı olup dışarı akamadı dondu.
Sivri buz tanecikleri oldu.
Sadece kalbimi parçaladı ve kanattı
Belki geçer bu yara kapanır
Buz tanecikleri içeride kalır
Dışı kapanmış, içi harabe olur.
Hiçkimseyi sevmez artık bu gönül.
Sivri buz tanecikleri acı bir misal olur.
Başka düşler görmemek için artık.