En zehirli bir yılan aşkımızın en güzel yatağına atmıştı.İhanetin zehrini akıtmaya mutsuz geçmişime takvim takvim dökülmeye hazırlıyordu.
- Ben balta girmemiş ormanların kentli tarzanıyım.Kendi ellerime sen aşk ceylanımı verdim gidişlere.
-Tarzan olarak şimdi yeniden gelmene bağırıyorum. Yüreğimde hiç balta girmeyecek ormanlar büyür. Hiç kimsenin yeşiliyim. Hiç gelemeyeceğin, hiç benim olmayacağın yeşillerin eşiliyim.
- bilmediğin bir şey vardı sevgilim, ben Ankara’ya senden sonra hiç sevmedim. Sen oralısın, sen orda doğdun diye. Önceler sevdiğim kentken bir zamanla adım atmam dediğim, yüreğimin haritasında sildiğim bir kentti.
-Oysa ben İstanbul’u sevmemem gerek. İstanbul’ da ağladın can kırıklarına, İstanbul seni benden aldı. İstanbullu bir gayyada seni kaybettim.
- Pişmanlığımı temize çektim, çekimli bütün fillerin arasında. Geçişli güzel günlerin cümlelerin çatısında gönül evimizi kurduk.
-Bu İstanbul’u sen de sevme. Bu kente benim için gelip, bu kentte benim için ağladığın, bu kentte benim yüzünden kalakaldın.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta