Yeniden Yaşarım Seni Şiiri - Nafiz Karak

Ay titriyor, bu gece bir sarhoş gibi
karanlıktır sokaklar adımların,ise bir eski şarkı sanki.
Kaldırım taşları sayar yalnızlığını usulca,
Bir sigara dumanında kaybolur yüzün.

Bir kadın geçti, gözleri yağmur sonrası bahar,
Saçlarında dalgalanır, kederle sevda.
Adını fısıldadı rüzgâr, kırık bir aynaya,
Sana mı yazılmış bu hayat, yoksa benmi öldüm?

Çocukluğum, tahta bir kapının gıcırtısında,
Annemin elleri, un kokar sabahın sisinde.
Babamın gömleği asılı, çamaşır ipinde,
Bir türkü süzülür, hayatın kırık kilidinde.

Aşk, bir sokak köpeğinin gözlerinde saklı,
Bakışlarınla başlar, kalpte bir hançer saklı.
Sen bir bahar, ben dalında solmuş çiçek gibi
Sevda dedikleri, bir anlık, sonra sonsuz gerçek.

Kahveler içtim, masalarda bıraktım izimi,
Her yudumda sen, her dizede gizimi.
Bir defter, kalem, kâğıtta buruşmuş umutlar,
Yazdım seni, kelimelerimde bir kırık kanat.

Gece, bir battaniye gibi örter yaralarımı,
Yıldızları şiir tadında dinlerim
Hangi sokakta unuttum, hangi kapıda seni,
Bir gölge gibi taşırım, kendi içimde beni.

Biliyor musun, hayat bir tren, raylarda kaybolur,
Biletin cebinde, ama istasyon hep solur.
Vagonlarda bir yüz, tanıdık, gibi uzak
Sen misin o, yoksa ben miyim kendi içimde birimi?

Bir gün bir sahilde, dalgalar anlatır belki seni
Kumlara yazdığın isim, silinir sessizce göz yaşlarında.
Ama kalır bir iz, yüreğin en kuytu köşesinde,
Bir mısra gibi, bir yakamoz gölgesinde.

Ey sevgili, ey hayat, ey kırık ayna parçası,
Her yansımanda ben, her kırıkta bir kalp
Sana yazdım bu şiiri, geceye bir mektup gibi
Okursan anlarsın, kalbimde ne çok uçurumları

Sokaklar uykuda, lamba sönük, gece ağırdır, bana
Adımların yorgun,
Hayatta hep bir hikâye, yazdırırsın sen,
Ve yazdığın, her hikayende yeniden yaşarım seni...