Yeniden / Şiir Şiiri - Yakup Ferzan

İnsan..
Bin Hikâye,
Bin Özlem,
Bin Cümle..

Güzel olan Ne Varsa Kısaydı..

Ondan..
Sarilmamalar Saniyelik,
Ayrılıklar Ömürlüktü..
Gülümsemeler Anlık,
Hüzünler Ekim gibi Uzundu..

İzi kalır Zamansız Gidişlerin
Giden Gelmeyi Unutur
Kalan Gülmeyi..
Hangisine Üzülelim.
Zamanisızlıklara mı ?
İmkansızlıklara mı ?

Mesela..
Buldum derken
Kaybolanlara mı ?
En Yakın derken
Uzak olana mı ?

Samimiyetini
Yitirmiş Bir Çağ 'a Denk Geldik Sanırım.
Hangi Kapıya varsak
bir çıkar derdi
Kime Derdimizi Anlatsak
Boşa Anlatmış gibi..
İyi Denen Ne Varsa
Yedi Kat
Toprağın Altına Gömülmüşcesine..

Mezarlıktan bir
Farkım Yok Artık
İçimde yiten, yitene..

Uyusam Rüyalar !
Uyansam İnsanlar.
Gözlerimden düşen düşene...

Oysa ki..
Düştüğümüz Yerden.
Üstümüzün Başımızın
Tozunu Çırparak,

Yeniden Kaybettiklerimiz için..
Yeniden Savaşmak için..
Belki de
Yeniden Sevmek için..
Ayağa Kalkmayı Sevmiştik

Şimdi..
Kalbimiz Firar'a
Gülüşlerimiz İntihar'a
Sabahlarımız ise Günlere Yorgun..

Çünkü :
İnsan..
Bin Hikâye,
Bin Özlem,
Bin Cümle..