Yeniden Öğret Anne Şiiri - Özcan İşler

Dertlerin süzgecinden mutluluk emiyorum,
Gülmeyi, güldürmeyi yeniden öğret anne.
Kinler alevleniyor, kavga istemiyorum,
Sevmeyi, sevilmeyi yeniden öğret anne.

Gittikçe azgınlaşan, hırslarıma sayaç tak,
Karanlıktan sığlaşmış beynime bir çıra yak.
Kâbuslardan kaçmaktan, tatlı düş görmedim bak,
Öfkeleri yenmeyi, yeniden öğret anne.

Canlılara muhabbet, şefkatle yaklaşmayı,
Sadakati, vefayı, kardeşçe paylaşmayı;
Daha dik yürümeyi, daha gür konuşmayı,
Kendime güvenmeyi, yeniden öğret anne.

Aydınlık yarınların altın çocuğu adım,
Dizlerinde uyudum ve omzunda ağladım.
Vicdanlar susturuldu, ben gözümü bağladım,
Mücadele etmeyi, yeniden öğret anne.

Yine masallar anlat, barışı müjdelesin,
Kâinatın ritmini taşısın, ninnilerin.
Bağrına bas üşüdüm, ısıtsın gülüşlerin,
Hak almayı, vermeyi yeniden öğret anne.

Hayallerle gerçeğin karıştığı dünyada,
Arzular uykularda, umutlar kör rüyada.
Hayat devam ediyor, yaşlı dünya riyada,
Bir nefesin kadrini, yeniden öğret anne.

Ak sütün ile besle, sevgi var mayasında,
Şu yüreğimi yıka insanlık hayâsında
Solmaz renklere beze hakikat boyasında,
Şaşmaz bir adaleti, yeniden öğret anne.

En az bedenim kadar, ruhuma da şekil ver,
Yapraklardan süzülen zümrüt ışık oluver.
Masum gözyaşlarına merhamet ol, doluver,
Dertliyle derlenmeyi, yeniden öğret anne...