Yeniden Kurmak Şiiri - Halil Yılmaz Hıtmiye

Yaratmak için aşkı
Mor yakut renkli şarabı
Harmanda buğday
Bağda üzüm, kibritte kıvılcım oldular
Ekmeği tuza banmaya
Tozlu gurbet yollarında telef olmaya
Düşlerinin pembe ikliminde
Umutları ve özlemleriyle
Her sabah terleriyle, nefesleriyle
Çevirmek çarkı, sırtlamak dünyayı
Bereketli ırmaklar gibi
Kucaklamaya, yaşamın kendisi olmaya
Bazen düğüne gider gibi mutlu
Bazen de yaslı, uykuyla uyanıklık arası
Hayaletler gibi yürüyen
Çalışmayı ibadet sayan karıncalar
Canlarına ağır yük saydıkları
Sazsı bedenlerini çeke çeke
Bezgin, mecalsiz, yorgun
Akşamdan hazırladıkları
Savat işlemeli, ellerinde bakır sefertasları
Uykusuz, gülkurusu yüzleri
Ne yapsalar etseler
Hep geceye akan düşleri
Kısraksı belleriyle
Kerem sevdalı Aslılar
Vardiyeci kızlar, Leylalar salınırdı
Zamana meydan okuyan
Köhne, sarsak evlerin izbe sokaklarında
Pos bıyıkları
Kirli sular gibi bulanık gözleri
Kurum bağlamış nefti yeşil dişleri
Sarı kara
Toprak renkli benizlerine yansıyan
İçlerinin yanmışlığı
Oturaklı edaları, çökük avurtlarıyla
Ölü yüzlü işçiler geçerdi
Göğü tutacakmış gibi uzanan
Köpük köpük gümüş saçlı
Bulutlara sevdalı, uzun kavak ağaçları
Akasya bahçeli evimizin önünden
Ve sadece düşlerinde aklaşan
Nakış nakış çiçekler açan
Özlem ve hüzün yüklü yüreklerinden
Ne sevdalar taşardı
Ne büyük ne onulmaz dertleri vardı bilinmez
Kıran girmiş dostluklarda
Ölümlerini kendileri haber verecek kadar
Garip ve kimsesizdiler
Kimi durgun, kimi dalgalı
Yaşama, inadına bağlı
Doludizgin sevdalı
Kıyısı olmayan denizlerde küreksiz bir sandaldılar
Zayıf ve cılız bedenlerinin
Kocaman ve cehennemsi
Mutluluğun yasak olduğu yesir yüreklerinde
Acıyla, emekle yoğrulmuş
Renk cümbüşü duyguları çiçek açmadı
Açacağı baharlarda, hep doluya uğradı
Zemheri çökmüş, kırağı çalmış
Ne yanık ne dehşetli sevdaları vardı
Bilinmez