Yeniden Kendime Dönüş

YENİDEN KENDİME DÖNÜŞ

Bazen bir söz uçar gider havada,
Ne bir iz bırakır ne de bir seda.
Zamanın süzgecinde kalır arda,
Gerçeği arayıp soranlar da var.

İçimde fırtına dinmez bir türlü,
Her yanım hüzünle, dertle örgülü.
Sanırım bu yolda yorgun, sürgülü,
Yüreği yananı görenler da var.

Yıllar bir gölge gibi uzarken,
Dost bildiğim eller bazen bozulurken.
Her yokuş başında nefesim kesilirken,
Sırtından hançeri vuranlar da var.

Bir sevda peşinde ömür tükettik,
Sandık ki murada erip yetindik.
Oysa ki her köşe başında bittik,
Hayale sarılıp yatanlar da var.

Masmavi denizler bir anda solar,
Güneşin ışığı bir anda kararır.
Kalpteki umutlar sessizce yarılır,
Hain bir rüzgârla esenler de var.

Kimi canı yakar, kimi aldanır,
Kimi bu dünyadan dersini alır.
Herkes kendi yokuşunda kalır,
Boşa bir ömrü itenler de var.

Ne kural tanır aşk ne de bir yasa,
Yine de gönlümde bitmez bir tasa.
Kırık bir ayna gibi dünya oysa,
Ağlayıp da içine atanlar da var.

Bir garip çobanın kayıp kaval sesi,
Terk edilmiş bir köyün sönmüş nefesi.
Ne kadar zor olsa da o herkesi,
Dilinden kötü söz sürenler de var.

Gezgin bilmeli bu yolculukta,
Her acı gizlidir bir küçük nokta.
Unutma, her düşüş kalkıştır hayatta,
Yine de karanlıkta yitenler de var.

YUSUF GÜL (GEZGİN)