Yeniden İnsan Şiiri - İrfan Kaban

Hayvandan geçtim
Biçim verdim maddeye
Tasarladım
Eşyayı yarattım
Cenneti yaratacaktım daha
Şeytan çıkıp ortaya
Tanrılıktan indirip kul etti beni
Dişim tırnağımda didinirim
Geçim derdi tanrılara yaramaz
Yitip gitti yeteneklerim
kaldı ki sınırları ömrün
yoksulluğun vekaleti çocuğuma kalır
şu şeytanın mülkiyet tarzı
sevgiyi kında tutar
kini çıkarır

maddeyi okşadıkça sanatkar elim
şu mavi gezegende yaşamak için
onu şekilden şekle sokan bendim
yasalara çalım atan
şartların oluşumunu elinde tutan
o bendim
homo sapiens sapiens
Adem’le Havva da derler
Kısaca insan

şeytan eline geçirmiş üretkenliğimi
incinmiş o görkemli insanlık bilincim
oysa emeğim
yaratmanın doyumuna ulaşmak işimdi benim
üstesinden gelirdim toprağı çevirenin
burası benim
şansına küs diyenin
yenendim yedi iklimin zorluğunu
dize getirendim tüm canlıları
atomu bölendim
atom altı parçacıkları keşfedendim
şeytanı da yenmek kolaydı
eğer içimizden çıkmasaydı

hani zorunluluğu yenip özgür olmak gibi
hani doğaya uymayıp
onu kendimize uydurduğumuz gibi
yaratmanın incitmeyen inceliği
gelip sosyal hayatımıza değmeli
yoksa
zor bir şey değil tanrı olmak
şu devasa mülkiyet kalelerinin düşeceği yerde
şu mavi gezegende
istedikten sonra
yaratmanın doyumuna ulaşmayı bir kere...