Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
HAYATA YENİDEN GÜZELLİKLERLE MERHABA...
CANIM ABLACIM YÜREKTEN KUTLUYORUM...
Merhaba şaire...merhaba ...bu güzel şiiri gruba götürmek istiyorum ve kutluyorum sizi.
Yaşamı kucaklamak böylesi güzel olur dizelerde rengareng misk-i anber misali harika tam puan ne ki gönül güzelliği yüzünüzden tebessüm eksilmesin Zeynep can:))) merhaba
Her şey sevgi ile tartılmalı, sevgi ile ölçülmeli. Sevdiğiniz kadar varsınız çünkü. Keyif alarak okudum. Tam puanımla kutluyorum. Nicelerine...
Yeniden Gülümsemek...
Rüzgar
Işıl ışıl oynuyor
Gözlerimi açtığım
Sabahın eteklerinde,
Merhaba diyor dudaklarım
Bitkin düşler arasından
Uyandırılan hayata,
Murada ermiş dualarım
Şükrediyor yaşama
Uzanıyorum yeniden
Tomurcuklanan dallara…
Uyanabilmek
Kıyısında en sakin denizlerin,
Sevinebilmek yeniden
Gülümseyen bahara,
Karanlık saklanışlarda
Kanat çırpıp ıskalamak
bir tutam anıyı
Başak rengi zamanda,
Herşeye rağmen
Tutunabilmek gurbetteki umuda
Ve güneşler olmak
Mavi gözlü sabahlarla
Koynumda sakladığım sonsuzluğa…
Siyah beyaz hayallerimin kırmızısına
Gökkubbemin inatkar fısıltılarına
Her yeni günün sabırsız uyanışlarına
Ağlayan rüyalarım
Sabahlarıma akan gözyaşlarım
Yaşamak yine de çok güzel
Nokta koymayı unuttuğumuz
Satırlar arasında..
Zeynep Nilgün Gökçeöz
****
Canım yüreğine sağlık ..
şiirin konusunda zaten yorumunu yapmışsın şiirin
aynen öyle .. Hayata yeniden merhaba diyebilmek
gülümsemek ..
tıpkı bahar gibi ..
kutluyorum yüreğini emeğini canım ..
İnşallah diyorum .. bizlere düşen bu bunu başardığımız zaman ve sevgiyle dimdik ayakta kalabildiğimiz zaman hayata bize güzellikleri bahşedecek gösterecektir zaten .
yeter ki gönül gözü ile bakmasını bilellim .
***
Hayata yeniden merhaba diyebilmek....Yaşamı dallarından tutabilmek..
Tıpkı baharla yeniden karşılaşmak gibi...
Yaşam kendi noktasını kendi koyuyor nasılsa..
Gülümsemek, yaşama merhaba demek bıkmadan
yaşamı yaşanır kılıyor, Güneş'i ısıtıyor.. Kaleminiz ve yüreğiniz daima gülümsesin..
yüreğinize sağlık kutlarım
Sanıyorum ameliyat sonrası hayata yeniden ''merhaba!..'' deyişin şiiri...Güzel bir selamlama...Tebrikler...
bayağı dostun arkadaşın var belli...ne güzel yorumlar yazmışlar...yaz bana yazayım sana..ne güzel..
Olmamış Zeynep;
Rüzgar..
Işıl ışıl oynuyor....
neden ayırıyorsun.güzel dizeleri neden bölüp anlam karmaşası yaratıyorsun.her dize kendi içinde anlam taşıyabilmeli.,kendi adına bağımsız olabilmeli.bunu birçok şiirinde yapıyorsun.anlamı tek dizeye indir,diğer dizede başka bir anlam yakalamaya çalış***Siyah beyaz hayallerimin kırmızısına
Gökkubbemin inatkar fısıltılarına
Her yeni günün sabırsız uyanışlarına
Ağlayan rüyalarım
Sabahlarıma akan gözyaşlarım **
güzel şeyler yakalıyorsun aslında;kullanamıyorsun, kelime dağarcığın geniş,,daha iyilerini yazabilirsin..
çok şiir oku..
kanadı kırılmış kuşlar ne kadar uçabilir ki ama şiiriniz beni aldı götürdü..evet Merhaba ümitlerimiz ne kadar yılgın olsada ..selam ve tebrikler
Bu şiir ile ilgili 22 tane yorum bulunmakta