Yeniden Doğuş Şiiri - Yusuf Can Berk

Kaderimin bir tünelinde sonsuzluktayım
Zincirlerle bağlanmış her yerim
Zincirler ki sürüklüyor hışımla beni
Bir at arabası geçiyor yanımdan
Başka diyarlardan uzanmış
Bir kadın terennüm ediyor
Ve bana Latin'den bir beste veriyor
Ufuk aralanıyor kadehlerde

Bitmişim, mahvolmuşum, savrulmuşum
Sürükleniyorum tünelde
Bir çiçek sarkıyor avucuma
Daha önce hiç koklamadığım bir dünyadan
Durup doğmak karşısında eğiliyorum
Yaşamak bu diyorum çığlıkla
Kan revan içindeyim
Titrek ışık fâsılasız vuruyor

Uzaklardan bir serinlik yokluyor elimi
Bilmem ki bu ürkeklik neden?
Kederli yağmur küllerimi ıslatıyor
Kuşlar yaşamaktan haber getiriyor
Bir bukete ölümlerimi saklasam
İçine bir daha doğmak katsam
Duvarlar sürtünüyor omzuma
Acıma tanıdık bir yabancı kalıyorum

Yerin altı bir rahimdir, karanlık ve sıcak
Sancıya meftun toprak gibi titriyor bedenim
Dirilmek özlemi bileklerimi kesiyor
Güneşi kıskanıyorum, güneşe kinleniyorum
Sabahı küfeme koymak istiyorum
Hatırımda bir umut türküsünü
Söyleyeduruyorum, söyleyeduruyorum

Ne zaman bir hatıranın içine düşsem
Yaşadığımı anımsarım, bir daha derim
Süründüğüm sarhoşluğumda kalır
Ah, hatıralar ülkesi doğur beni şimdi
Yeniden doğur ki yaşamak bu diyeyim
Doğamazsam veremeyeceğim hesaplar olur
Doğamazsam yenilirim
Yenilirim toprağa, tohuma, bebeklere