Yeniden Doğuş! Şiiri - Safet Kuramaz

Papatya bahçelerini özlüyorum
Geldiğinde baharında…
Her birinde salkım söğüt ay
Giymediğim desenlerinde seyrederim kazak!
İlk ışığı dokununca tenime seherinde
Düğün dernek yüreğimde halay
Kar suları erir kanımda ırmak…
Yudumlar gibi hissettiğim dudağımda çay
Buğusunda bulutlar kaplar asumanı
Geçmişimden döküldükçe yaşlar
Nisan yağmurlarım aşar ummanı!
Beden ruhtan ayrılır Azze ve Celle
Makberimden ukbaya başlar yolculuk
Sağımda solumda biz gibi komşular
Tükenmiş akrabalık, sağcılık-solculuk!
Zaman ecelime yenik
Mekân görüntüme sadık
Papatyalar gövdesinden ayrı
Dümdüz yerlere uzanmış yazık!
Uyandığımda solmuş ve kurumuş
Kırışan bedenime yansır…
Yüreğim papatya gibi ak
Ruhum bahar kadar taze
Sonsuz önümde uzak
Seyrettiğim başka azık!
Bildiklerimi arar gözlerim
Açılacak yeni perdenin ayarında…