Yeniden Dirilmek Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Akşamlar alıp götürüyor seni benden,
Bırakıyor beni bir başıma her geçem gün, yeniden,
Bilcümle kapılar kapanıp duruyor yüzüme,
Bilcümle ışıklı pencereler,
İki elim öylece kalıyor iki böğrümde,
İki ayağım bir pabuçta
Ve ben hiçbir şey yapamıyorum,
Atılmışım kızgın ızgaralar üstüne,
Yanıyorum.

Sönmeyen yangınlar oluyorum her akşam yeniden,
Alevlerim sokak aralarında,
Yarı aydınlık, yarı karanlık caddelerde,
Sinsice kara çarşaflara bürünmüş denizde,
Karanlıklara feryat feryat gömülen ormanlarda,
Gençliğimi sermişim buğday yerine tarlalara,
Döven sürüyorum
Harmanlarda.

Ne yağmurlarda umudum kalmış, ne gözyaşlarımda,
Ne derdime derman olacak bir merhametli elde,
Yanarım çıralar gibi akşamlardan sabahlara,
Her sabah küllerimi süpürür çöpçüler
‘Temizlik imandandır.’ Diyerek,
Akşamleyin yeniden ölmek üzere
Yeniden dirildiğimi
Görmeyerek.

(BİR ESİNTİLİ KUŞLUK VAKTİ isimli Serbest Şiirler înden > 23-24/100)