Yeniden Dirilirken Şiiri - Osman Öcal

Ufukta batan güneş ağır ağır doğarken,
Tarih yazarım tekrar göğü yere sağarken.

Ne yılanlar doğurdu içimdeki sürüngen:
Palan asıp omzuna at koşturan eyersiz,
Korku gözünde ışık cesareti değersiz;
Derviş pazarı kurup alkışları mehdiye,
Ayakları çukurda hamle yapar deh diye.
Kiler kapısı kırıp sevişirken yamyamla,
Öz kanında boğulur yanarken intikamla.

Ufukta batan güneş ağır ağır doğarken;
Ne Yusuf’un zindanı ne Züleyha cinneti,
Üstü kalsın istemem vadettiğin cenneti.
Eğlemez gönlümüzü altın süslü saraylar,
Ne koçaklar büyüttü yıllara varan aylar;
Ne nuru sönmüş ateş ne gündüze bir ayız,
Kasırgalar doğuran dinmeyen fırtınayız.
Kendini yakıp söner yağı tükenen kandil,
Vuruldukça çoğaldım görüyorsun ey gafil!

Tarih yazarım tekrar göğü yere sağarken;
Ruhumda çıkmazım yok ağıt değildi yasım,
Siz öldü zannederken dirilirdim her kasım.
Aynı kök aynı gövde tüm dalları birleyen,
Yeniden ordulandım doru taylar erleyen;
Bir eli tuğ tutarken diğerinde pusatı,
Kılıç kılınan Türk’ün Tanrı’dandır ruhsatı.

Sen kazan kaldırırken ayılan şah damarım,
Asil kanın sahibi Türklüğümdür umarım.

Sanma ki bengi kalır her düşünce her fikir;
Kimi meydan arşınlar han tahtına kurulur,
Kimi koltuk altından ya alnından vurulur.
Geri girmez sadağa yayından fırlayan ok,
Anlayacak mankurtlar her cürüme sevap yok;
El üstünde tutarken meşru olmayan gücü,
Kim der mahşere varır Türk’ün hainde öcü.

Sen kazan kaldırırken ayılan şah damarım,
Yelkenleri açarken bir eser yok korkudan,
Nal çatlatan al taylar ateş yağdırır sudan.
Ben ülkümün peşinde sen nefsine kölesin,
Kucak açmış Tanrı dağ seferim var bilesin.
Kana doyan bozkırlar baş eğecek ansızın,
Görülecek hesabı dört bucakta kansızın.
Asil kanın sahibi Türklüğümdür umarım;
Şu yaralı sokaklar kut verecek seherde.
Kürşad marşı yeniden çalınacak her yerde.

Osman Öcal