Yeniden Dirilen Puşkin

Yıkıntın, bir zafer alayı gibi sert adımlarla yürürken yüreğinin sokaklarında.
Düşüncenin bütün putları secdeye duruyordu.
Açık bir maviliğin peygambervari doğasına yakıştın sen.
Avuçlarında kâinatı taşıyorsun ki
tanımıyorsun kendini.
Tanı kendini...
Zulmünü başka nasıl sevebilirsin!!!

Kat acılarına ellerinin kükreyen çaresizliğini.
Dönülmeyen bir yol seç kendine.
Belirsizliğin yankısı o çılgın karanlığı getirsin durduğun yere,
sonra çocuk ol ve ağla.
Nasıl olsa dönüşüyor her şey kendisinden bir sonrakine,
değişecek olana biçim uydurmak boşuna.
Ve karanlığa katlanırken, kaçarken, yücelirken
beklentinin metafizik kuyularına dal.
Ağla...
Sonra de ki: Eyy bu düşüşte yeniden yaratılan seninleyim.
Sen ki sonsuzun mülk sahibisin, beni daha çok ben kıl.
O zaman kıracağım putlarımı İbrahim misali.
Çekil kenara dinle ve sus...
Suyun gözbebeklerine yerleşmiş yeşili göreceksin,
dağların zirvelerine tutunmuş yeşili göreceksin,
evren sanki yeşil...
Her şeyin çekip gittiği yerde, somut olanı yitir.
Benliğinden arınıp pakla kendini.
Burada yeniden yazılacaktır milattan sonrası.
Çingeneler tef çalıp düğünler yapacaktır.
O zarif bedenleri raks edecektir herkesten güzel.
Beş yarası olan da zeytin dağından gelir belki.
Bu onun da düğünü...
Saltanatın tahtında gerim gerim duranlar elbette bir şeyler ödeyecektir.
Yedik, içtik şimdi hesap vakti.
O kör perdeler kalktığında gözlerden,
uzak bir hayale tutunmak boşuna.
Nice yalnızsın, nice kötü, nice zalim.
Bir ezginin en büyük küfrüsün ki bin yıldır tanıyorum seni.
Ben uzak sevinçlerin celladı.
Düellosunda yenilmiş bir Puşkin.
Zaman milattan sonrası, şimdi koru kendini!
Yıkıntısını hiçe sayan bir adamın sert adımları dövüyorken yeryüzünü.
Şimdi koru kendini...