Yeniden Şiiri - Selcuk Arısoy

Bu sefer olacak deyip başlarken yeniden her şeye,
Zamanında beslediğim nefsim o kadar güçlü ki alt ediyor beni her
seferinde.
Dünyanın en güzel, bir o kadar da kokuşmuş zevklerinin peşinde,
Viran oluyor gönlüm en kutlu gecelerde.

Hakikati kavrayan kalbim gezerken dünya denilen yerde,
Gözlerimin esiri oluyor ve sarıyor gaflet çepeçevre.
Bir an silkinip kendime gelsem de,
İnişli çıkışlı geçiyor ömrümüz herkes gibi işte.

Yeis (ümitsizlik) çukuruna düşüp uyarsam bir de nefsime,
Dönüşü olmayan bir yola girip kaybederim, biliyorum günahları
yakan tövbe ateşini de.

Arkadaşım düşün ve üzülme!

Yağmur hiç kimseyi ayırt etmeyip yağarken yeryüzüne,
Güneş doğarken yine tüm yüzlere,
Ve serilmişken toprak tüm nimetleriyle,

Elbet kalkıp yeniden başlamalı insan,
Her gaflet çukuruna düştüğünde.

Sen vazgeçmezsen kendinden,
Vazgeçmez bil ki O’da senden.

Haydi, durma kalk düştüğün yerden,
YENİDEN…