Yeniden Şiiri - Veysel Çeliker

Ben sanatkar ruhlu adamım…
Sanatla olsun isterse zanaatta
Geçerli bir kural vardır.

“İki şeyi birbirine ekledin,
Ve ya
Yapıştırdın mı?
Eğer bütünleşen şeyler zorlanırsa
Herhangi bir nedenden
Kırılabilir ya da kopabilir
Ama…
Yapışıp eklenen yerden değil….”

Biz…Bir bütünün kopup ayrı düşen….
Farklı düşünen…
İki parçasıydık.
Mıknatısa çekilen iki metal gibi…
Farklı yönlere kaçarken…

Birbirine düğümlü,
Zincire bağlı iki köpek gibi
Ayrıldıkça…
O zincir boynumuzu kanattı.
Yüreklerimiz yaralandı
Zorlanmak boşunaydı,
Zincir sert ve sağlam…

Boynumuz kıldan inceydi
Önce istemeyerek
sonra birbirimize mecburluğumuzu
Hissederek…

İleri değil geri gelerek
Geçmişin güzelliğinde
Geleceğimizi görerek
O zincir ki,
Bizi hep birbirimize bağladı…
Her halkasında
Yaşanmış bir sürü
Acı…Tatlı…Ve de farklı
Anılar vardı.

Zincirin bittiği yerde
Birbirine kenetlenmiş
Gözlerimiz…
Sonra ellerimiz…
İç içe geçmiş, bedenlerimiz
Biri diğeri için atan
Yüreklerimiz.

Ayrılıp…
Koparmak…
Mümkün mü?
Böylesine
Yapış yapış
Yapışmışken
Sevgimiz….

(BURSA 1998)