Bir yılbaşı gecesi,
Karanlık ve uzun koridorlar,
Sessiz cıglıkları dinliyorum acı dolu.
Koşuyorum odalara, her taraf buzdan yüzlerle dolu.
Ansızın çalan telefon,
Bir canın daha bana ihtiyacı oldugunu anlatıyor.
Saatler gecenin ortası,
Ben ve bir insan evladı.
Makine basında cırpınıyoruz.
23 yaşında,
Daha yeni doğurduğu evladını görememiş anneyi,
Yaşama bağlamak için.
Bakıyorum sıradaki insan evlatlarına,
Hepsi canlarından parça vermek amacında.
Genç yaşamında sonbaharını kucaklayan,
Masum anneye ve bebeğine.
Sabahın ışıkları geceden kalma gözlerimi yakarken,
Koşuşturma, telaş içinde alıyorum haberi.
Öksüz kalmıs bebeği kucaklıyorum, sarıyorum kendime.
Hıçkırıklara boğularak.
Yeni yıl ilk kurbanını alıyor,
Benden de parçalar kopartarak....
01.01.2002 - İstanbul
Mehmet KalayKayıt Tarihi : 6.1.2004 17:23:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yorum yazamiyorum, bagislayin. Saygilar bu duyarli yürege.
TÜM YORUMLAR (1)