Yeni Umuda Şiiri - Yılmaz Sarı

Hoş geldin bebişim
Nerden başlasam bilmiyorum.
Yaz başında geldin
Yaz sonu ben geliyorum sana.
Sakın darılma.
Hani sen, umutsun
Ağlayışların yaşadığımızı hatırlatır
Kim bilir belki de,
İlk gülüşün kazınır anılara.
O gülüş ki asla unutulmayacak olan.
Hoş geldin bebişim.
Nasıl anlatsam, bilmiyorum
Şimdi sen varsın ya,
Sevgiyle koklanan
Kırda açmış papatya demeti,
Şefkatle ıslanmış
Duru bir yaz güneşisin.
Bebişim,
Sana hayatı anlatamam.
Gerek de yok
Biliyorum yaşayacaksın
Doya doya.
Yine de bir cümle:
“Hayat gökyüzünün mavisini görebilmektir,
Kör olsak da.”
Bebişim hoş geldin.
(Artık alıştık mı birbirimize)
Sana diyorum ki:
Yüreğinde bir sandık aç
Yaşanılır anıları sakla
Kırık döküklere bakma.

Bebeşim, gün geçecek
Çiğdem gibi açacaksın
Umusuzluklarda.
Nefes olacaksın
Seni yaratan iki çocuğa.
Fakat bebişim,
Şimdi ben böyle konuşuyorum ya,
Hayat o kadar toz pembe değil ama.
Ayrılıklara da alışacaksın zamanla.
Önce ilk mabedin
Göğsünden annenin.
Bir bakmışsın,
Seni en iyi anlayan emziğin,
Sonra beşiğini alacaklar altından.
Oyuncakların daha sonra.
Korkma bebişim,
Büyüyorsun demek bu.
Ama bebişim,
Çok sonra ama
Sakın sevdalarında
Ayrılığı yaşama.
Bebişim,
Anlatacak o kadar çok şey var ki.
Sen en iyisi
Her şeyi insanca yaşa.
Unutma Bebişim,
Güzellikleri çoğaltarak yaşa.

Yılmaz SARI