Yeni Hayat Şiiri - Ercan Keskin

En son tren vagonu gibi kaybettim seni
Kıvrılarak uçup gittin gözümün önünden
El etsem de artık hiç göremezdin sen beni
Zıpkın gibi seğirttin apansız pencerenden

Şiirim olsun nazlı yare benden hediye
Mürekkebi gözyaşı kağıdı parşömenden
Öyle nasip olmadı her kula göresiye
Küllerinden yaratılsın istiyorum yeniden

Hayata sıradan başladığım bir günümdü
Bir dönemi kapanan ardı sıra açılan
Yalnızlığa uzanan yeni bir sürgünümdü
Sonu belirsizliğe öylesine göz kırpan

Huzur arıyorum huzurevinde kendimce
Ortak paydası yalnız yalnızlık olan yerde
Kalabalıklaşmaya çalışıp seyreldikçe
Sosyalleşmek adına bir araya geldiğimde

Her birisi sayrı bir bedende içe dönük
Umarsız bir yaşantıyı içselleştirdikçe
Derin bir yalnızlığa sürüklenir körkütük
Gözleri ele verir saklamak istedikçe

Bir tek pusatımız kaldı o da şiirimiz
Gözlerimizden yaşlar hüzünle döküldükçe
Nerede o hayaller mücadele azmimiz
Korumaya alınmış yaşamı düşündükçe

Bir yanda dayanılmaz acımasız yalnızlık
Hayatı çekilir kılmaya çalışacağız
Son durak olsa gerek çıkış yolu yok artık
Rengârenk düşler ve umut toplayacağız

Yaşam değiştikçe ah ! şiirler de değişir
Satır aralarında yaşam izi sürersin
Yeni bir öz ve biçemin yapısı gelişir
Bunu hemen başında hiç kuşkusuz sezersin

Akan suyun mecrası değişmiştir aniden
Sen hala eski hamam eski tasmış sanırsın
Oysa ne çok gölgeler geçmiştir üzerinden
Dikkatlice düşünüp hissettikçe anlarsın

Baş döndürücü hızla değişen hayatımız
Yeni ufuklar açar tanyeri ağarınca
Bizi hayata bağlar aşkla umutlarımız
Yeni bir sevdanın kapısı aralanınca