Yeni Gün Şiiri - Meltem Kaya

Geceydi…
Alacakaranlık bir gece…
Akan yıldızlarca tutkundu hayat bize…

Geceydi…
Şafaktan az önceydi…
Bir yarım umut vardı elde, bir küçük yeşil…

Oysa o alacakaranlık gecede
Umutlar coşkun bir akarsu gibi çağlamaktaydı…
Umut apansız bir çığlıkla kirlenmekteydi…

Gün doğumu nelere gebeydi…
Güneş, o kutsal aydınlık birazdan…
Güneşi içenlerin türküsünü söyleyecekti…

Her karanlık gecenin sabahı
İnsanlar aydınlık bir türkü ile başlar yeni güne…
Çoğul umutlar tohum gibi yine yüreklere serpilecekti…

Bal ustası çiçeğinden havalandı
Simitçi çocuğun tablasından bir çığlık yuvarlandı
Doğan kız çocuğuna kundakta suskunluk sarmalandı…

Canımın içi İstanbul toprağı kayıplardan utandı…
Bir mahpus anası kapısını yalnızlığa araladı…
Tutsaklık paslı zincirlerini özgürlükle tımarladı…

Yeni gün sancılarla doğmaktaydı…
Sardunyalı camlardan gecenin ağırlığı sızmaktaydı…
Oysa güneş hiçbir zaman doğmayı unutmadı…

Geceydi…
Şafaktan az önceydi…
Bir yarım umut vardı elde, bir küçük yeşil…