Yeni Dünya Düzeni -biz Dünya’ya Sığmadık-

Kanat açtılar mevsimi gelmeden
yuvası yağma olmuş turna kuşları
ne bir konaklama, ne bir otlak
izin yok bir kış geçirmeye
umudun peşinde canhıraş
çırpınıyorlar kanat-kanat.

Önlerinde yollar dağ taş olup uzuyor
ve kapanıyor kapılar umuda çıkan
dikenli teller karşılıyor her sınırda
yaşamak eziyet, yemek içmek naçardan
ayakta kalma çabası, direnmek nesil için
hasret, sıcak bir yuvada huzurlu uyku
emniyet arayışı yollara düşüren…

Ve babalar, kara düşler içinde
babaların gözlerinde yaş
kucaklarında çocukları
kucaklarında tek umutları.
Acı bir sükut boğazında annelerin
annelerin bağrında taş
beti benzi atmış
gözlerinin feri sönmüş annelerin...

Ve şehir, ölüm sızmış sokaklarına
havasında matem
fosfor bombaları aydınlatıyor ufuklarını
varil bombaları karartıyor umutlarını
sokaklarında saklambaç oynayan yok
satıcı sesi gelmiyor uzaktan
anneler davet etmiyor yaramazlarını
sokaklarında çukurlar, beton yığınları
sokaklarında insan kalıntıları
şehir, üzerinde bir karabasan
huzurunu arıyor kehkeşanlara kaçan.

Bir zulüm ki dağlar eriyecek
gökler yarılacak ve bir nida duyulacak
size ne oluyor da mazlumlar için
kimsesiz kadın ve çocuklar için
Allah yolunda savaşmıyorsunuz
size ne oluyor da susuyorsunuz ey insanlık
ey müslümanlık!..

Zalimi kınayamam ki, ben suçluyum
bu zillet yüreksizliğimin neticesi
ahmaklığımın semeresi
müslümanım heyhat!..
utanıyorum.

Eylül, 2016
Orhan Cesur