Yeni dünya Şiiri - Serdar Yusuf

Yeni dünya

Öyle kolay değildi gitmek kendinden,
Sevdiğimden, kendimden vazgeçmekti bu.
Çok uzaklarda bir dünya varmış,
İnsanın soluğunda umut gezer.

Bir iç sarsıntı, yankısız bir çığlık,
Kendi gölgesinde boğulur insan.
Her çıkış bir labirent olur,
Uzak bir düş çağırır,
Gidişe zaman dar,
Saatin sesini duymaz insan.

Farklı bir insan gördüm,
Başka bir güneş, başka bir dünya.
Her renkten çiçek açtı,
Uzun ağaçlar,
Dikenli sarmaşıklar,
Güller acı saklar.

Dokunmak istedim yüzlere,
Sabırla akar sessiz nehir.
Umudu gördüm, nadide bir çiçek,
Pembe yaprak, sarı dal,
Siyah gövdeyle her renktir insan.

Sevgiyi gördüm, uzaklarda,
Parlak bir elmas gibi,
Koşmak istedim ona,
Sevdaya koşar insan.

Ayak basacak yer yok,
Toprak da, gök de susmuş.
Bir hayal mi bu dünya,
Yoksa insan mı düşmüş?
Cenneti gördüm yüzünde,
Cehennemdi yanı başı.
Hem iyi hem kötüdür insan.

İsyanı gördüm, ateşle yandım,
Mazlumu gördüm, yüreğim sızlar,
Köle de, efendi de insan.

Ve nihayet,
Adım attım bilinmezliğe,
İçimde bir ışık doğdu.
Karanlık ne kadar derin olsa da,
Sessiz nehir gibi akar hayat,
İnsan yeniden doğar,
Ve umut kazanır..