Yeni Ben Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Sanma ki unuttum eski gövdemi,
O bedene az-çok hasretlenmişim.
Başka ben içinde buldum benimi,
Ondan sızıldanmış, kasvetlenmişim.

Çektiği ne azmış bana nispetle,
Ondan ünlememiş aynı heybetle,
Yine tek işim yok gıyla, gıybetle,
Çağa uymak için kispetlenmişim.

Onda eksik idim, şimdi tamamım,
Daha da çoğaldı eski dermanım,
Ben yine dergaha odun kıranım,
Çünkü evvelimle nispetlenmişim.

Bu nice lütuftur, geldim yeniden,
Tartılıp denk gelip bir teraziden,
Çıktım gömüldüğüm o araziden,
Sanma ki boşuna heybetlenmişim.

Beni öldüm sanma; dirildim bende,
Beni gömmüşlerdi ben tam gelende,
Yine ağlıyorum yeni gövdemde,
Zira, yaptığıma çok imrenmişim.

Ferman aynı ferman, yenilenmedi,
Tek şey eklenmedi, eksiklenmedi,
Bakanlar baktı ya, pek göremedi,
Aslı gizlemeye gayretlenmişim.

Büyük kolaylıkla buldum yerimi,
Seyrettim eskimiş kemiklerimi,
Buldum tezgahımda mekiklerimi,
O yüzden çok yaman hayretlenmişim.

Barlıoğlu der ki; hikayet budur,
Bu ben o ben gibi tümden doludur,
Hükmünü sürdürmek benin huyudur,
Ondan cana gelmiş, kuvvetlenmişim.

(MÜHÜRLÜ KİLİT ismi altında toplanmış felsefi şiirlerden > 358-359/412)