Yeni Başlangıçlara Şiiri - Neriman Aras

Teneffüse çıkmıştık,okulumuzun memuru elindeki bir kağıtla bana doğru geldi.Ben içimden:'Yine bir yarışma konusu geliyor ya hadi hayırlısı.'diye geçirirken memur:'Hocam,emekli olmak ister misiniz? İlk size sorayım dedim, yirmi beş yılınızı doldurdunuz da...'başka ne dedi hiç duymadım.Göz yaşlarım hazırda bekliyormuş meğer oluk oluk akmaya başladı.Oysa uzun zamandır hazırdım buna ve sabırsızlıkla bekliyordum.Meğer gönlüm hazır değilmiş...Ben bile şaşırdım halime.Bu günü bekleyen ben, nerede bulunduğumu düşünmeden ağlıyordum işte...Boğazım kilitlenmişti çoktan, soran gözlere cevap veremiyordum ki...Ben geçmişte bir yolculuğa çıkmıştım şimdi hem de uzun bir yolculuğa...Şairin dediği gibi:'Artık ne adım var ne yaşım/ Bilmiyorum kim olduğumu.'Çok uzaklara gittim çoook...Yıl 1979,kelle koltukta -göreve başlamak için-heyet raporu alıyoruz.
Her şey tamam olduğunda büyük bir heyecanla yollara düştüğümüz günü hatırlıyorum.-siyah beyaz Türk filmi izler gibiyim-Ben hatırladıkça gözyaşlarım coşuyor söz geçiremiyorum ki dinsin...Eski dostlarla karşılaşmış gibiyim şimdi...
İlk görev yaptığım yerdeyim.İlçe kara teslim olmuş.Hayatımda ilk defa bu yerde gördüm karın rüzgarla olan savaşını ve soğuğun bu kadar dondurucu olduğunu...Zar zor ulaştığımız bu yer bana çok yabancı.Yanımda rahmetli babacığım var-Heyecanım hiç bir engel tanımıyor...Ben kutsal görevimi yerine getirmek için buradayım yılmak yok...
Görevim minicik beyinleri aydınlatmak...
Ey kocamış yıllar neler sığdırdınız geçmişime.Şimdi onları anıyorum bugün burada, hep de anacağım nefes aldıkça...'Ağır ağır çıktığım bu merdivenleri şimdi hızlı bir biçimde iniyorum ve eteklerimde bir yığın -acı tatlı-sararmış yapraklarla...'(A.Haşim)
Neler yok ki bu yaprakların arasında; boyumca çocuklarım; sulayıp da yurdun dört bir yanına yolladığım çiçeklerim...Torunlarıma gururla anlatacağım onurlu bir meslek yaşamım...
Şimdi mum sönüyor.Bir anda olmuş gibi her şey başladı ve bitti...Offff!
.Genç arkadaşımın beni dürtmesiyle kendime geldim,derin bir uykudan uyanmış gibiyim.Bana neden ağladığımı soruyor.
Ne dener ki? Şeyy,emeklilik duyurusu geldi de biraz duygulandım, diyebildim ancak.'Keşke' diyor.'Keşke bize de nasip olsa.' İnşallah'diyebiliyorum sadece yüreğim burkularak.Çünkü ben şu an hüznü ve mutluluğu aynı anda yaşıyorum...
Zormuş bir şeylere nokta koymak, zor...Şimdi anladım öğrencilerimin noktalama işaretlerini neden kullanmadıklarını...
Neyse bu duruma bir son vermem gerekiyor...Zil de çaldı derse gitmeliyim...Lise sonlara gireceğim,Onlar da ben de mezun oluyoruz bu yıl,gerçi onların yolu farklı ama...
Ağladığımı anlamasınlar diye yere bakıyorum'günaydın'derken...
Her son yeni bir başlangıçtır aslında ve gözümü oraya dikiyorum hiç vakit kaybetmeden,yeniden...Yeni başlangıçlara hep birlikte...