Yengem Fevziye'ye Şiiri - Ajda Meşeli

Bir yengem vardı benim.
Adı Fevziye...
Geceleri geç yatar, sabahları erken kalkardı...
Şu dünyanın çalışma faslı, en çok ona bakardı.

Kimseye tek bir acı sözü yoktu onun.
Tanımazdı kötülüğün K'sini.
Bir melekti o, aynı zamanda bir sabır taşı.
Beni kollarına alırdı ne zaman görse...
Onca işi arasında mısır patlatırdı bana...
Ne masallar anlatırdı.

Bu gece birden aklıma geliverdi.
Okurken ölümün yorumunu kitaptan...
Yüreğimde ani ve derin sızılar oluştu,
O zalim geçen yıllardan sonra.

Çocukluğumun büyük bir kısmı geçti onunla...
Yanıma koşardı, şehirden geldiğimi duyunca.
Anlat bakalım, derdi; 'Ne var ne yok oralarda? '
'Özlemedin mi bizleri? ' Zamandan geçti bir hafta...
Sonra biraz muhabbet, biraz kahkaha
'Gel, bize gidelim' diye sözü bağlardı sonunda.
Hadi ama, herkes var, bir sen yoksun sofrada...

Son görüşmemiz geldi şimdi de aklıma...
Bir veda anıydı.
Kimseyle kucaklaşmamıştım ondan başka.
'Seni bir daha nerede göreceğim? ' dedi,
Ve ikimizin de gözyaşı karıştı yağmura...
İçim bir garip oldu. İlk defa ağlarken gördüm onu...
En son; beni unutamadığını yazmıştı, gönderdiği mektupta.

Doya doya ağlayamadım, göçtüğünü duyunca.
Tabutunu da göremedim, o giderken sonsuza.
'Kahretsin! ' dedim;
Ne vardı sınırlar bizi ayırmasa...
Asıl acı olan ise; bir fotoğrafı bile yok,
Koyabileceğim baş ucuma.

Çok sevdiğim yengem, konuk bu gece mısralara...
Elimizden gelmiyor bir şey söylemek,
'Ruhun şad olsun' demekten başka.
Zavallı yengem, hiç aklına gelir miydi ki,
Bir şiirde hayat bulacağını
Yaşarken şu zalim dünyada? ...

Canım yengem benim,
Bu gece ölümsüzleştirdim seni...
Oturduğum masanın başında.