Yeminim Var! Şiiri - Ebru Aydın

Bu son gidişti…
Emin ol, bu son bitiş…
Bir daha asla bitmeyecek ellerinde ısınmalarım, çünkü bir daha asla hayatımda geçmeyecek kahrolası adın…
Artık ne ben seni kabullenirim kalan ömrüme, ne de sol kısmım seni tekrar yazar kendi duvarlarına…
Çok nefretim var sana, beni anlamayışlarına, beni duymayışlarına çok sövesim var bilemezsin…
Benim sana tutkumdan her yanım aşk kokardı, seninse kim bilir kimlerin ihanet kokan parfümü…
Şimdi öyle bir lanet çekiyor ki kalbim sana, gönlümde kaybolacaksın artık…
Böyle hain bakan her gecede, hep Irzına geçsin bu ayrılık…
Bir daha asla BEN’de yaşamayacaksın…
Asla duymayacağım ve asla sevmeyeceğim Seni…
Kimseleri benzetmeyeceğim sana,
Gözlerim hiçbir yerde aramayacak seni…
Öyle iğrendirdin ki yaşamaktan, öyle halsiz bıraktın ki beni, yatacak yerin yok senin!
Bir kalbim vardı seni sakladığım, koruduğum, bir çocuk misali “o benim” dediğim, elimi uzattığım…
Ve elimi her uzattığımda bir yara bırakabildiğin bir ben vardım…
O da yok artık, benim kalbimde artık sana tek bir -oda- dahi yok…
Basıp iz bıraktığın her şeyin üstünü örteceğim beyaz bir çarşafla…
Taşınıyorum senden…
Yeminim var…
Bu son gidiş olacak,
Emin ol, bu son bitiş!