Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bu güzel dizeleri zevkle okudum,içinde acı gördüm,çile gördüm,ihaneti gördüm.İnanın etkilenmedim desem yalan olur.Hayatımızın belli kesitlerinde ki yaşanmışlıkların beyaz sayfalara döküldüğünü gördüm.Benim hayatımdan bir fragman gördüm.Düşünüze ve yorum yapan yüreğinize sağlık.Ayrıca şiirim hakkında yapmış olduğunuz yorum içinde teşekkür ederim.Saygılarımla.
Sevgili kardeşim,Tebrik ederim fefkalade güzel bir şiir okudum, akıcı ve mana yüklü bir şekilde anlatmışsınız, yüreginizi kutlarım, Herşeyin sizin ve sevdiklerinizin gönlünce olmasını dilerim.Sevgi ve saygılarımla...
Sevgisiz yüreğine
Aşkımı vermeyeceğim
******************************SEVEN YÜREĞİN İSYANI..DUYGULAR TAMDA YERLİ,YERİNE SERPİŞTİRİLMİŞ MISRALARA..ANLATIM HARİKA..BEĞENİYLE OKUDUM EMEĞİNİ KUTLUYORUM DOST KALEM...
BİRAZ KATI BİR DURUŞ OLMUŞ. AMA MUTLAKA HAKETMİŞTİR KURGU BİLE OLSA. TEBRİKLERİMİ SUNUYORUM EFENDİM. SELAMLARIMLA.
HER KELİMESİNE YÜREĞİMLE İŞTİRAKTEYİM GÜZEL ARKADAŞIM ÇOK GÜZEL BİR İSYAN..SEVGİ O KADAR KUTSAL BİR KAVRAM Kİ MUTLAKA HAK EDENE OLMALI DİYE DÜŞÜNÜYORUM
Yeminim Olsun
Sana nedenini anlatmalıyım,
Verdiğim mücadeleyi,
Gerçeklerle savaşımı,
Aşkımın katledilişini,
Sana adayacağım.
Sevdam benim sevdamdı,
Bilemedin sen kaybettin.
Sevgi sundum sana,
Yüreğine hapsedemedin.
Şu kısacık aşkına
Sahip bile çıkamadın.
Giderken arkana dönüp bakamadın,
Sevginin arkasında bile,
Adam gibi duramadın.
Yeminim olsun
Eğer seni seversem,
Yeminim olsun
Sana geri dönersem.
Aşkımdan ölsem bile
Gözlerine bakmayacağım,
Adını ağzıma almayacağım,
Tüm anıları fırlatacağım,
Senin için asla ağlamayacağım.
Bak işte artık
Aldım sevgimi,
Mavilere boyadım
Tüm hüzünleri.
Değmezmiş kara geceler sana,
Tutsak etmişim duygularımı
Senin gibi insafsıza.
Sildim anıları tek bir kalemde,
Bıraktım şarkıları bir vefasıza.
Beni sevmen değildi senden dileğim,
Bittiğine değildi bil ki feryadım,
Yalnızlıktı bütün isyanım,
Bunu bile anlatamadım,
Avunacağım bir el bulamadım.
Şimdi sevgim benim gönlümde,
Yalvarsan bir gün dizlerimin dibinde,
Yansa bedenin cehennem ateşinde,
Yinede sana dönmeyeceğim,
Sevgisiz yüreğine
Aşkımı vermeyeceğim
Zeynep Nilgün Gökçeöz
-Şiirde bir didişme, bir an gelir ki, bir tavır muhatabındır artık, bir merhala başka bir hal; aşka dahil mi değil mi bilmiyorum, şiir boyutunda aşka dahil gibi...
-şairimizi selamlıyoruz...
hak etmeyene vermeyin zaten..güzel yüreginize yazık olmaz mı..sevgiler..=))
haketmeyene taviz verme..bende bir tekme vurmuştum bir şiirimde..:)) ama ya seviyorsa..? eminmisin..ne kadar kötü karamsarlık..dil herşeyi söylüyor da yüreğine anlatabilirsen iyidir..isyan,sitemlerin güzeldi..kutlarım..sevgiler
Bu şiir ile ilgili 8 tane yorum bulunmakta